Stel, je neemt een bij-job aan. Bij een kennis.
De bij-job is je ding. Je wordt er blij van, het voelt een beetje als een hobby.
De kennis is blij want hij is echt uit de nood geholpen, jij bent expert in wat je doet en het voelt aan als ‘spelen’.
Iedereen content.
Jij voelt je vereerd want je krijgt erkenning, waardering, je voelt je geliefd, je voelt je belangrijk, …
Als kers op de taart belooft die kennis je een vergoeding, later, …
Extra motivatie! Je zet je ten volle in.
De projectjes lopen binnen, werk genoeg.
Leuk, waardering, goed gevoel.
Dit gaat zo een enkele maanden door.
Op een dag denk je…. Pfff weeral diezelfde klus. Maar, je gaf je woord, en eigenlijk is het voor jou toch piece of cake èn … niet onbelangrijk, … de kennis heeft mij nodig … dus je gaat weer.
Nog een tijdje later denk je… Tiens, waar blijft die financiële vergoeding? Maar ja, hij heeft het ook niet breed, dus ik ga nu niet moeilijk doen. Je gaat weer.
En nog een tijd later BEN JE OP. Je vindt die klus maar niks, daar waar je in t begin dacht ‘hier kan ik mijn creatieve ei kwijt’… voelt nu als een serieuze belasting.
En dan kom je met Katia in gesprek 😉
Jamaar, Katia, het is mijn commitment naar hem toe.
Touché (bij mij)….
Wat betekent voor jou commitment? Dat jij alles (tijd, energie, je kennis en ervaring) geeft in ruil voor de waardering van een ander? Of omwille van een woord? Hoe zit het met zijn woord van financiële vergoeding?
Waar ik als coach zeer goed in ben, is te detecteren wanneer iemand handelt vanuit zichzelf, vanuit eigen overtuiging, vanuit zijn eigen waarden, zijn eigen kern, vanuit zijn passie of …. voor de waardering van de ander, voor de appreciatie, waardoor jouw gevoel van eigenwaarde een boost krijgt. Die krijgt uiteraard ook een boost.
Maar! Je laat het wel afhangen van de ander.
En als daar niets anders (dan een tevreden andere) voor terugkomt geraakt de energie uit balans.
Zo gaat het wel vaker dat pleasers in een burn-out terecht komen. Leeg, op, te veel gehandeld naar de waarden van de ander.
Dat laatste was ik ook bijzonder goed in…. Weten wat goed is voor de ander. Weten waar ik de ander blij mee maak. Weten wat ik te doen had, om de ander tevreden te stellen.
Ik weet ook hoe ver je daarin kan gaan en ook hoe uitgeput je daarvan kan geraken.
Ondertussen weet ik ook hoe bevrijdend het is om daar niet meer afhankelijk van te zijn.
Ik heb de vaardigheid om grenzen te stellen ontwikkeld, eerst bij mezelf en nu ook om anderen te leren om daar bewust te leren mee omgaan.
Je krijgt geen energie van alleen maar anderen tevreden te stellen.
Je krijgt energie van jezelf tevreden te stellen.
En dat is een bewuste keuze die je kan maken.
Is het goed voor mij om me nu in te zetten voor de ander?
Dat is iets helemaal anders dan je inzetten voor een ander omdat je niet anders kan. Omdat je bang bent voor afwijzing, je geen gedoe wilt, je geen woorden wilt, geen conflict.
En dan zijn we bij commitment. Voor mij betekent commitment: toewijding vertrekkende van een bewuste keuze die jij diep van binnen maakt omdat het goed voor je is.
Of dat nu anderen helpen is of iets anders.
Bon, na dat gesprek met mij dus, pakte hij de telefoon en belde de vriend op.
“Ik stop met die job want ik voel dat het niet goed meer is voor mij.’
“Dat begrijp ik” was het antwoord.
Einde samenwerking.
Mensen gaan zover met jou, als jij toelaat dat ze gaan.